Met zeven
Met zeven zijn we en we willen ons even voorstellen. Samen hebben we van onze bisschop de opdracht gekregen om de pastorale eenheid Sint‑Marcus Tongeren te trekken, te begeleiden, te animeren.
Josiane Houben is pastoraal coördinator, zij is de ‘hoofd-trekster’. Ze is ongehuwd, moeder van een dochter van 21, zelf is ze van 1977. Voordien werkte ze als opvoedster bij volwassenen en jongeren met een ernstige fysieke en/of mentale beperking.
Ook al vraagt het veel, maar ze vindt het fijn om samen met mensen initiatief te ontwikkelen, zeker als het op vraag van mensen is. Zinvolle dingen doen, uitnodigingen maken, afspraken maken, dingen belopen, eindeloos veel telefoontjes doen, achter mensen hun veren zitten en aan het eind blij zijn om wat er samen met velen toch weer mogelijk is geworden. En natuurlijk vindt ze ‘diepere’, ‘spiritueel sterke’ ontmoetingen belangrijk.
Zelf zegt ze: “Geloven is belangrijk in mijn leven. De woorden uit het evangelie toepassen, ‘doen’, vind ik een hele uitdaging. Soms zit ik vast, gebeurt iets waar ik geen uitweg mee weet en dan zorgt het licht van het evangelie voor een ‘andere’, een ‘nieuwe’ kijk.”
Reinhilde Vannitsen; huisvrouw, mantelzorger, vooral voor alleenstaande bejaarden, en vrijwilliger bij vele verenigingen. Gehuwd, moeder van drie volwassen kinderen en geboortejaar 1962. “Inzet voor medemensen is belangrijk in mijn leven”, zo zegt ze. ” Ontmoetingen, sociale contacten daar leef ik van.”
Nele Brone, geboren in 1977, gehuwd met Bart, mama van Bas (12) en Hanne (18). Nele heeft een drukke baan als verantwoordelijke voor een kleine kleuterschool in Rutten. Kleuterschool en dorp, ze dragen mekaar een warm hart toe. Samenwerken vindt Nele dan ook een vanzelfsprekendheid. Hoogtepunt is ieder jaar weer, ook voor de kleuters, het Evermarusfeest.
“Geloof, bijbel verhalen, rituelen … doorgeven is ook vandaag nodig; bij kleuters, maar ook bij volwassenen. Verbondenheid en verwondering aanwakkeren, dat werkt gemeenschapsbevorderend.”, zo getuigt Nele.
Thomas Arnols is het jongste lid van ons team, hij is van 1990. Hij is alleenstaand en werkt in de financiële sector. Thomas vindt het belangrijk om te vertellen dat de basis van zijn leven een groot en steeds groeiend vertrouwen is. Hij vertrouwt op de nabijheid van God die alles ten goede keert. Daarvoor is volgens hem de kerk belangrijk; samenkomen rond geloof en leven. “Mijn wens en hoop voor de toekomst,” zo zegt Thomas, “is dat we nog meer kunnen inzetten op het verderzetten van onze geloofstraditie. Thomas gelooft dat we daarin ook mensen die niet erg kerk betrokken zijn, kunnen meenemen.
Joseline Purnal, woont haar hele leven al in Rutten, ze is er in 1956 geboren. Zij is op vele terreinen actief in de parochie; ze bezoekt alle jonge ouders die hun kindje willen laten dopen, ze trekt mee de vormselcatechese en is vrijwilliger bij Samana. Vooral in dit laatste steekt ze graag haar tijd. Ze brengt de communie naar de zieken en bezoekt hen regelmatig. “Dat is het meest dankbare dat je kan doen”, zegt Joseline. “Zieken en ouderen zitten altijd te wachten op je bezoek, je luistert naar hun verhalen en geeft ze je tijd en aandacht.” “Bij hen voel ik me, ook als gelovige, echt thuis.”
Lieve Van Namen, gehuwd met Urbain, mama en fiere oma is geboren in 1954. Ze was jaren kleuterleidster in de school van Vreren. Nog steeds gaat ze graag met kinderen om. Daarom is ze ook betrokken bij de catechese. “Ik vind het belangrijk dat mensen kunnen samenkomen, ik kijk uit naar de babbel voor en na de viering”: zo zegt ze. “Geloof is altijd een belangrijk ‘houvast’ geweest in mijn leven” “Ik hoop dat we jonge ouders en kinderen kunnen blijven inspireren en de ‘beleving’ van het geloof kunnen laten ervaren”.
Kris Buckinx gehuwd met Anita, diaken, vader en grootvader, bouwjaar 1955. “Ik ontmoet graag mensen,” zo zegt hij, “vooral ontmoetingen die over de kern van het leven gaan, over de zorgen en de twijfels, de vreugde en de hoop.” Hij vindt de figuur van Christus belangrijk in zijn leven. “Ik ervaar dat Hij en zijn Geest leeft bij mezelf en bij anderen.” “Ik zie het vooral aan hoe mensen bewogen worden om het goede te doen.” “Ontmoetingen, vooral met kleine, zwakke mensen zijn kansen voor Godsontmoetingen.”
(Deze tekst verscheen eerder in Kerk&Leven.)