Met de restauratie van onze toren gaat het duidelijk heel goed. De achterkant van de toren is voor het grootste deel vrijgemaakt en geeft een goed beeld van wat het worden zal. We gaan onze toren niet meer herkennen omdat hij zo mooi zal zijn. Hij zal een heldere baken zijn in het landschap en als de verlichting nu oordeelkundig gebeurt zal hij ook ’s nachts een welgekomen wegwijzer zijn voor wie in Tongeren moet zijn. Voor de Tongenaren geeft het een gevoel van thuiskomen en voor wie naar Tongeren komt is het gevoelen ‘we zijn er’. Het blijft toch een wonder van wat mensen destijds met heel beperkte middelen hebben gerealiseerd. Maar het mag ook een wonder heten dat onze eigentijdse mensen zoveel inspanningen opbrengen om dat erfgoed te restaureren en in stand te houden voor de toekomst. En als we hem binnen afzienbare tijd, dit voorjaar dus, in al zijn glorie zullen zien, zullen we ook begrijpen waarom hij op de lijst staat van UNESCO – erfgoed.
De spontane reactie om naar boven te kijken en het uur af te lezen hebben we wel niet afgeleerd maar zal voorlopig nog geen antwoord krijgen. De wijzerplaten staan stil op 12 uur maar zullen zeker ook hun functie terugkrijgen. Nog wat geduld oefenen.